یکی از اشتباهات بزرگ من در روابط دوستانه ام، دم دستی بودنمه. یعنی چی؟! به عنوان نمونه یعنی اینکه همیشه این منم که در پرسیدن احوال طرف مقابل پیش قدم هستم. حتی اینکه طرف شهرستان باشه. حتی اگر اون هیچ وقت سراغ من رو نگیره. من احساسم حکم میکنه باید سراغشو بگیرم!
خوب کجای ماجرا بده؟! اینجاش که در غالب موارد طرف مقابل هنگام انتخاب بین شما و یک بز» پیش خودش میگه: این یارو که همیشه دم دسته! ولی فرصت دیدار این بزه کم پیش میاد.» و با این استدلال شما در اولین فرصت با یک بز تعویض میشید. انتظار این رو نداشته باشید تمام دوستانتون مولانا باشند حتی اگه شما دو برابر شمس براشون هزینه کنید.
البته بز بالایی مثل بود. نمونه ملایم تر مثال بالا اینه که شما در جمع دوستانه نادیده گرفته میشید. فرض کنید دوستان قراره برای تفریح به تفرجگاهی بروند. حتی به خودشون زحمت نمیدن شما رو در تصمیم گیری دخالت بدن.
خلاصه اینکه گاهی در دسترس دوستانتون نباشید. گاهی بذارید بشنوند :مشترک مورد نظر در دسترس نمی باشد». اجازه ندید تمام بار احساسی و عقلانی یک دوستی بر دوش شما باشه و در مقابل طرف دیگر دوستی احساساتشو برای دیگرانی که کم پیداترند خرج کنه. شما هم کم پیدا باشید. بذارید دوستان واقعی خودشون رو نشون بدن. گور بابای رفقایی که شما را تو نیمه اول و دقیقه 14 با یک بز تعویض می کنند.
درباره این سایت